Sześćdziesiąta Rocznica Konsekracji Kościoła Parafialnego w Maszkienicach (22 V 1952 – 22 V 2012). W maju bieżącego roku dojdzie w parafii Maszkienice do ważnego wydarzenia religijnego, które na trwale zapisze się na kartach w historii jej istnienia. Dzięki staraniom ks. mgr. Krzysztofa Bajorka, dnia 22 V 2012 do kościoła parafialnego w Maszkienicach zostaną uroczyście wprowadzone relikwie świętej Rity, Patronki Spraw Trudnych i Beznadziejnych. Wcześniej, 22 I 2012 podczas dziękczynno – błagalnego nabożeństwa z udziałem sióstr Augustianek z Krakowa, miało miejsce poświęcenie obrazu Świętej Rity. Wprowadzenia relikwii Świętej Rity na prośbę miejscowego proboszcza, dokona ks. biskup Senior Władysław Bobowski. Tak się składa, że w dzień liturgicznego wspomnienia świętej Rity, 22 V 2012, mija sześćdziesiąta rocznica konsekracji kościoła parafialnego w Maszkienicach. Warto więc przypomnieć to wielkie wydarzenie, które miało miejsce dnia 22 V 1952 roku.
Czym jest zatem konsekracja kościoła i dlaczego istnieje taki obrzęd w Kościele Katolickim?
Konsekracja, czyli uroczyste poświęcenie kościoła i ołtarza, zalicza się do najważniejszych aktów liturgicznych. Miejsce bowiem, gdzie gromadzi się wspólnota chrześcijańska, aby słuchać Słowa Bożego, zanosić modlitwy błagalne, wielbić Boga, a przede wszystkim sprawować sakramenty i gdzie przechowuje się Najświętszy Sakrament Eucharystii, jest szczególnym obrazem Kościoła, Świątyni Boga, zbudowanej z żywych kamieni (Rytuał). Konsekracja jest to Boża pieczęć, która potwierdza na zawsze wobec wszystkich, że jest to miejsce, które Pan Bóg szczególnie wybrał jako miejsce spotkania, przebaczenia, jako miejsce, w którym niebo spotyka się z ziemią. Ten akt potwierdza również godność człowieka, który wyszedł od Boga, jest Jego odblaskiem przez wolność, możliwość wyboru i zdolność do miłości. W obrzędzie konsekracji występuje wiele symboli o głębokim znaczeniu.
Natura i godność kościołów:
Chrystus przez swoją śmierć i zmartwychwstanie stał się prawdziwą i doskonałą świątynią Nowego Przymierza i zgromadził lud nabyty. Ten lud święty, zebrany w jedności Ojca, Syna i Ducha Świętego, jest Kościołem, czyli świątynią Boga, zbudowaną z żywych kamieni, gdzie Ojciec doznaje czci w Duchu i prawdzie. Słusznie więc od dawna nazywa się „kościołem” także budynek, w którym gromadzi się wspólnota chrześcijańska, aby słuchać słowa Bożego, razem się modlić, przystępować do sakramentów oraz sprawować Eucharystię. Jako widzialna budowla, dom ten jest szczególnym znakiem Kościoła pielgrzymującego na ziemi i obrazem Kościoła przebywającego w niebie. Jeżeli kościół powstaje jako budynek przeznaczony wyłącznie i na stałe do gromadzenia się ludu Bożego i sprawowania liturgii, wypada poświęcić go Bogu w uroczystym obrzędzie, stosownie do starożytnego zwyczaju Kościoła.
Obrzędy namaszczenia, okadzenia, nakrycia i oświetlenia ołtarza:
Obrzędy namaszczenia, okadzenia, nakrycia i oświetlenia ołtarza są widocznymi znakami ukazującymi niewidzialne dzieła, których Pan dokonuje za pośrednictwem Kościoła sprawującego Boże misteria, a zwłaszcza Eucharystię.
- Namaszczenie ołtarza i ścian kościoła: przez namaszczenie krzyżmem ołtarz staje się symbolem Chrystusa, który przed wszystkimi został „Namaszczony” i tak jest nazwany. Ojciec przecież namaścił Go Duchem Świętym i ustanowił Najwyższym Kapłanem, aby na ołtarzu swego Ciała złożył w ofierze swoje życie za zbawienie wszystkich. Namaszczenie kościoła oznacza poświęcenie go dla kultu chrześcijańskiego całkowicie i na zawsze. Zgodnie z tradycją liturgiczną dokonuje się dwanaście namaszczeń albo, stosownie do warunków, cztery, przez co się zaznacza, że kościół jest obrazem świętego miasta Jeruzalem.
- Kadzidło spala się na ołtarzu, aby ukazać, że Ofiara Chrystusa, która w tym misterium wciąż jest obecna, wznosi się do Boga jako słodka woń. Ma to również wyrazić myśl, że modlitwy wiernych, pełne błagań i wdzięczności, docierają do tronu Boga. Okadzenie wnętrza kościoła wskazuje, że przez poświęcenie stał się on domem modlitwy. Przede wszystkim jednak okadza się lud Boży, gdyż on jest świątynią żywą, w której każdy wierny jest duchowym ołtarzem.
- Nakrycie ołtarza wskazuje, że ołtarz chrześcijański jest miejscem Ofiary eucharystycznej oraz stołem Pańskim. Dokoła niego stoją kapłani i wierni i przez tę samą czynność, choć spełniają różne funkcje, sprawują pamiątkę śmierci i zmartwychwstania Chrystusa oraz spożywają wieczerzę Pańską. Dlatego ołtarz jako stół Uczty ofiarnej odpowiednio się przygotowuje i uroczyście przyozdabia. Oznacza to wyraźnie, że ołtarz jest stołem Pana, do którego wszyscy wierni przychodzą z radością, by posilić się Bożym pokarmem, czyli Ciałem i Krwią ofiarowanego Chrystusa.
- Oświetlenie ołtarza, po którym następuje oświetlenie kościoła, przypomina, że Chrystus jest „Światłem na oświecenie pogan”, którego blaskiem jaśnieje Kościół, a dzięki niemu także cała rodzina ludzka.
Konsekracja Kościoła Parafialnego w Maszkienicach 22 V 1952:
Konsekracji kościoła parafialnego w Maszkienicach na prośbę ówczesnego proboszcza ks. kan. Józefa Bodury dokonał dnia 22 V 1952 biskup pomocniczy diecezji tarnowskiej Karol Pękala. Z tego wiekopomnego wydarzenia w archiwach parafialnych zachował się Protokół sporządzony z okazji konsekracji, który na kartach Kroniki Parafialnej został zapisany przez ks. mgr. H. Cabaja i w którym czytamy: ”Kościół został wybudowany w latach 1914 – 1916.Maszkienice należały do parafii Jadowniki, gdzie proboszczem wtedy był ks. Bolesław Gruszczyński. Od 1917 roku do Maszkienic przychodzi w charakterze Ekspozyta ks. Andrzej Zalasiński. Dekret #7776/19 erygujacy Maszkienice do samoistnej ekspozytury został wydany dnia 1 V 1920 roku na mocy którego Maszkienice zostały wyłączone z Jadownik. Dnia 27 VII 1927 dekretem #2272 Maszkienice zostały ogłoszone jako Parafia z proboszczem usuwalnym. Kościół wybudowano kosztem ludności miejscowej wg. planu inż. Rypuszyńskiego. Kościół i ołtarz są pod wezwaniem Opieki św. Józefa Oblubieńca N.M.P. W mensie ołtarza konsekrowanego zamknięte są Relikwie św. Teodula i św. Lukrecji. Konsekracji kościoła i ołtarza dokonał J. E. Ks. Bp. Karol Pękala w dniu 22 V 1952 roku. W przeddzień uroczystości, po powitaniu przyjeżdżającego księdza Biskupa przez Parafię, w uroczystej procesji zostały przeniesione relikwie z plebani do namiotu zbudowanego w obrębie cmentarza kościelnego, gdzie zostały odśpiewane Nieszpory o Męczennikach. Rankiem dnia następnego w otoczeniu kapłanów Dekanatu Brzeskiego oraz kapłanów sąsiednich parafii, ksiądz Biskup rozpoczął ceremonie konsekracyjne, które z uwagą śledziła ludność miejscowa i sąsiednich parafii. Znaczenie tych ceremonii przez cały czas tłumaczył jeden z obecnych księży. Po skończonych ceremoniach konsekracyjnych uroczystą sumę coram Episcopo odprawił ks. Kan. Wojciech Białas proboszcz z Żegociny. Procesją teoforyczną i Te Deum zakończono uroczystości konsekracyjne, a ks. dziekan Jakub Stosur, proboszcz z Brzeska, jako zwierzchnik Dekanatu imieniem swoim i Parafii Maszkienice podziękował księdzu Biskupowi za trud poniesiony przy konsekracji kościoła.” Tym samym po trzydziestu ośmiu (38) latach od momentu rozpoczęcia budowy w 1914 roku zostaje niejako zamknięty okres fundacyjny, w którym zbudowano i poświęcono kościół i utworzono najpierw Ekspozyturę a następnie samodzielną Parafię w Maszkienicach”. Tak więc w tym uroczystym dniu relikwie świętej Rity dołączą do św. Lukrecji i św. Teodula obecnych w kościele maszkienickim, którzy będąc już zaliczonymi przez Kościół do grona świętych i zbawionych będą wspomagać miejscowych parafian oraz następne pokolenia w ich ziemskiej pielgrzymce, której celem jest zamieszkanie w domu Ojca.
Opracował: Wojciech Legutko
Źródło: Obrzędy Poświęcenia Kościoła i Ołtarza – Komisja d.s. Kultu Bożego I Dyscypliny Sakramentów Episkopatu Polski, Liber Memorabilium Parafii Maszkienic